Op een dag in het voorjaar vroeg een lieve vriendin mij: ‘Wil je een lijkwade maken voor mijn man?’ Ik zei zonder aarzeling: ‘Ja, dat wil ik graag doen’.
Nog nooit had ik die vraag gekregen, maar het voelde meteen als een waardevolle, bijzondere opdracht. Hoe ik het zou gaan maken, wist ik toen nog niet. We spraken af dat ik er een tijdje mee zou zijn en dat we dan weer zouden afspreken.
Eerst dacht ik, omdat ik dit eerder ergens had gezien, dat ik een lijkwade met vilt zou willen maken. Al snel leek het logischer om met collage te werken zoals ik dat al lang deed. Ik zou met specifieke symboliek kunnen werken en met persoonlijke foto’s, zodat de Wade helemaal afgestemd kon worden.
Er was nog tijd, geen haast en de Wade zou een geschenk worden. Het emotionele proces hierbij ging stap voor stap, heel zorgvuldig. Er werd een lijstje gemaakt met persoonlijke symbolen en er werden foto’s gemaakt door de dochter, van een speciale plek van grote betekenis. Dierbare foto’s, gezinsfoto’s, foto’s van de hond kreeg ik toegestuurd. Zo kon ik beginnen…
We hebben een groot deel van het maakproces samen gelopen. Telkens afgestemd, werkt het voor jullie? Het was een hele reis om te komen tot een collage die volledig passend was.
Ondertussen ontdekten we dat de Wade eerst een TroostDeken kon worden, zodat alle aandacht die we erin brachten als een warme, omhullende deken kon dienen. Daarom besloten we een zachte, aaibare ecostof te gebruiken voor de onderkant van de TroostDeken.
Eind van de zomer, begin van het najaar was de RouwWade klaar. Ik ben de Wade persoonlijk gaan overhandigen. Het voelde als zoiets heiligs en kostbaars, om deze Wade waar ik met zoveel toewijding aan heb gewerkt, zelf te brengen. Wat heel speciaal was, is dat degene waarvoor de Wade gemaakt was, mij ook wilde ontmoeten. En nog dezelfde dag belde om te vertellen hoe erg hij geraakt was. En ik ook…
Ik vind het heel fijn om iets te kunnen betekenen, te kunnen raken, dichtbij te mogen komen. Dat ik een waardevolle bijdrage kon en mocht zijn in de laatste levensfase heeft mij erg geraakt. Het zorgde ervoor dat ik mijn missie vond. Het is bijzonder om het vertrouwen te krijgen, om een stukje mee te mogen lopen in het rouwproces.
De TroostDeken werd na het overlijden een HerinnerDeken en ligt nu op het bed van mijn vriendin.